چند سال پيش يه مقاله ای به قلم محمد قائد
خوندم که از خاتمی انتقاد کرده بود که چرا الکی شعار گفتگوی تمدنها می ده وقتی تو
کشور خودش دو نفر نمی تونن با هم بدون ترس و واهمه حرف بزنند. من اون موقع گفتم اين
چقدر بی تربيته که داره از خاتمی انتقاد می کنه. ولی الان می بينم که شديدا حق
داشته. الان وضعيت کشور ما اينقدر خرابه که اصلا حرف زدن از چنين چيزهای يوتوپيايی
و آرمانگرايانه مثل جوک سال می مونه. تهديدهای خارجی که تمومی نداره، تو داخل هم که
همه به جون هم افتادن، اوضاع شيرتوشير، گرونی، فقر و فحشا، ترافيک، دود. هيچ چيز
اينجا نيست که آدم بهش دل خوش کنه. همه چيز داغونه. حالا واقعا مسخره اس که ما
بيايم شعار گفتگو و انديشه بديم و بخوايم به سوئدی ها و دانمارکی ها ياد بديم که با
هم حرف بزنن! همه چيز به گند کشيده شده. دين هم استثنا نيست. يه زمانی ميرزای
شيرازی يه چيزی رو حروم می کرد توی دربار هم قليونها رو می شکوندن. تازه اون موقع
بدون حضور media بود، الان مکارم شيرازی ميگه سيگار حرام، نواده های همونهايی که از
ميرزای شيرازی تبعيت کرده بودن، فقط با تمسخر خبر رو تعريف می کنن و سيگارشون رو
دود می کنن. چرت و پرت زياد گفتم بسه!