خواندن اين مطلب برای
کودکان زير 5 سال (اگر از سواد خواندن بهره مند باشند) ممنوع
است.

اين چيزايی که اين پايين می نويسم، برگزيده
از گزارش روزنامه جمهوری اسلامی از مراسم استقبال از شيرينه. من که چند وقت بود از
ته دل نخنديده بودم، يه کم خودم رو خالی کردم و چون می دونم خواننده های اين وبلاگ،
اين روزنامه به شدت سطح بالا و فرهيخته رو نمی خونن، می نويسم که شما هم
بخونين:

 

در حضور برخی نزديکان رييس جمهور، با سر
دادن شعارهايی عليه آقای خاتمی، مقدم "بانوی به اصطلاح صلح ايران"! را گرامی
داشتند.

 

در جمع استقبال کنندگان که به صورت مختلط
و به هم فشرده با سوت و کف ممتد، وی را همراهی می کردند...

 

عبادی درباره رعايت نکردن حجابش در زمان
کنفرانس مطبوعاتی اش در خارج گفت: قوانين جزايی، درون مرزی هستند. طبق قانون دولت
جمهوری اسلامی ايران، رعايت حجاب برای زنانی که در ايران به سر می برند ضروری است
من به قانون احترام می گذارم و حجاب سر می کنم. اظهارات عبادی به اين معناست که
او اعتقادی به قانون حجاب در اسلام ندارد (از کجا فهميدی؟!)

 

وی درباره کنوانسيون موسوم به رفع
هرگونه تبعيضی عليه زنان... (چرا همه چی موسومی و به اصطلاحی يه؟!)

 

ترافيک سنگينی از ساعت 21، در خيابانهای
منتهی به ميدان آزادی به وجود آمده بود و راهنمايی و رانندگی نيز خيابان منتهی به
فرودگاه را به روی خودروها بست. (الهی بميرم که اصلا تو 25 سال اخير جمعه ظهرها
هيچوقت طرفهای دانشگاه ترافيک نبوده و بعلاوه سالی دو تا راهپيمايی
کوچولو)

 

در ميان دختران و پسران که به صورت مختلط و
ممتد سوت و کف می زدند تعدادی از دختران با نواختن دف، تمبک، پسران را به رقص دعوت
می کردند. (خب خودشون که نمی رقصيدن که!)

 

در ميان استقبال کنندگان تعدادی از محکومان
قضايی که جديدا از زندان آزاد شده اند، اعضای انجمن های اسلامی دانشجويان برخی
دانشگاههای تهران، اعضای برخی تشکلهای غيردولتی و دختران جوان با روسری و مانتوهای
سفيد رنگ نازک که لباسهای زير برخی از آنها از زير اين مانتوها نمايان بود (ای
وای!)، حضور داشتند. (البته متاسفانه توضيح بيشتر و دقيق تر درباره لباس زير داده
نشده است و منم نفهميدم نويسنده از اين ناراحت بوده که چرا دخترها لباس زير پوشيدن
يا چرا با لباس زير خالی نيومدن)

 

عده ای نيز با ظاهر ارزشی و انقلابی در گوشه
ای از سالن حجاج به صورت آرام و بی سروصدا با دردست داشتن پارچه نوشته هايی با
مضامين "وقتی که می بينی دشمن برای تو کف می زند بايد بفهمی که توی دروازه خود گل
زده ای- توبه کن" (مفاعيلن مفاعلين مفاعيل، ببخشيد شعر نو بود مثکه! اين توبه کن
آخرش هم فکر کنم يه نوع آشنايی زدايی بود) "مرگ بر قلم به دست مزدور"، "بسياری دم
از اسلام و حقوق بشر می زنند و دروغ می گويند. اسلام آنها، اسلام باب طبع و ميل
سردمداران استکبار است" (اينم لابد نثر نوست!)، "دريافت جايزه ای که به جيمی کارتر،
ياسر عرفات، انور سادات، اسحاق رابين و هنری کسينجر اهدا شده را به شما تبريک می
گوييم" اعتراض خود را اعلام کردند.

 

استقبال کنندگان نيز با شعارهای "بسيجی برو
گمشو"، "مرگ بر طالبان"، "مرگ بر القاعده"، "توپ تانک بسيجی ديگر اثر ندارد"، شعار
تحمل مخالف را معنا کردند. (اينا حداقل موزونه!)

 

فريبرز رييس دانا از فعالان گروه موسوم به
ملی-مذهبی ها که رياست ستاد استقبال از شيرين عبادی را بر عهده داشت خواسته های خود
را در آن شرايط به صورت تحکم آميزی به نيروی انتظامی که شخصا توسط سردار طلايی
هدايت می شد، تحميل می کرد. (بابا مرسی جذبه، آخه شما که اين سردار طلايی رو
نديدين!)

 

رييس دانا که گاهی دستان خود را روی شانه
شيرين عبادی می گذاشت (ای وای!) هنگام سخنرانی وی و سوت و کف استقبال کنندگان، چنان
با پرتاب مشت به هوا، ابراز خوشحالی می کرد که تعجب اطرافيان را برانگيخته بود.
(البته اين رييس دانا ذاتا مشکل داره. اصلا اسم کوچکش هم غيرشرعی يه)

 

لازم به ذکر است برای روشن شدن ماهيت افرادی
که به استقبال شيرين عبادی آمده بودند، بالاجبار تصاويری را چاپ کرده ايم که چاپ آن
اصلا خوشايند ما نبوده (آره جون خودت) و نسبت به اين اقدام از خوانندگان پوزش می
طلبيم (شديدا به نويسنده توصيه می کنم، بعد از اينکه مطلبش رو به حروف چينی داد،
بره حموم غسل کنه، وگرنه نمازش قبول نيست. البته اگه اصولا نمازش قبول باشه!)
(البته تو عکسها که لباس زيری معلوم نيست!)

 

مشاهده صحنه مستقبلين و تيپ شناسی افراد
(بابا اصطلاح-فنی-از-خود-تراوش-کن!)، يادآور صحنه هايی بود که در اغتشاشات خرداد
ماه امسال رويت شد و بوش و بلر به آن بسيار دل بسته
بودند.