نمی دونم چرا هميشه سخت ترين راهها رو انتخاب می کنم.

بين آدمها هم همينجوريه. کيس های راحت رو می ذارم کنار سراغ سخت ترها می رم.
خلاصه
اينکه الان هم دچارش شدم. (زياد زود نزنين که قضيه چيه. فقط يه نفر می
دونه) حالا
نمی دونم اين يه جور حس خودآزاری يه، يا از کمال گرايی ام نشات می
گيره، يا خود رو محک زدنه، يا صرفا يه فوران
احساساته. خلاصه هرچی هست خدا کنه
عاقبت به خيری آخرش باشه...