پرهيجان ترين لحظه زندگی ام شده اينکه تصميم
بگيرم از اتوبان مدرس برم دانشگاه يا از اتوبان چمران. بابا اين چه وضعيه؟ يکی يه
کاری بکنه که هيجان داشته باشه. اين شيرين رو هم که هيچکاريش نکردن که سر ذوق
بيايم. يکی زن بگيره يکی شوهر کنه. ولی تو رو خدا از اين ازدواجهای بچه مثبتی نکنين
که پسره می ره خواستگاری دختره هم زود بله رو می گه. مثل اين فيلم هندی ها، با هم
فرار کنين. پسر پولدار دختر فقير يا برعکس. وای چه حالی می ده يکی از دوستام رو با
نامزد فراری اش، تو يه سوراخی قايم کنم، بعد هم البته تا باباشون زنگ زد لوشون
بدم.

تبصره: من باز هم يادآوری کنم فشار روم
زياده. جدی نگيرين.