داستان آرزوهای بزرگ به نظرم يکی از شاهکارهای
ادبياته. نکته اصلی و عصاره داستان در يک خط خلاصه می شه: خانم هاويشام چون در
زندگی اش از مردی ضربه خورده، می خواد از طريق استلا، عقده هاش از مردها رو روی
پسرک يتيم خالی کند و در واقع استلا رو بازيچه خودش قرار می ده. اين حس آنقدر
قوی يه که استلا تاب رهايی رو ازش حتی بعد از مرگ خانم هاويشام هم
نداره.
هنر نويسنده اينجاست که اونقدر اين حس در لفافه اس
خواننده تا پايان داستان اصلا حس نمی کنه که با يه داستان سادومازوخيستی
طرفه.