بعضی از طرفدارا، با خوندن داستانها نعره
کشيدن که چرا اينقدر تلخند! اولا که اوضاع فعلی ايران (و جهان) طوری يه که اگر
بخوای تصوير درستی ازش بدی بايد اثر اينطوری دربياد وگرنه عين اين می مونه که توی
مراسم ختم بری اون بالا جوک تعريف کنی. البته نمی شه اين رو رد کرد که اين آدمهايی
که می يان ختم به دلداری هم احتياج دارن ولی من اينکاره نيستم. ثانيا اين سه تا
نوشته (و بقيه نوشته هام) ممکنه ظاهرشون تلخ باشه، ولی اگه دقت کنين خيلی اميدوار
کننده ان. ثالثا اصلا من دوست دارم اينجوری بنويسم، به کسی
چه!؟