نوشتن

«نوشتن يک فرآيند طولانی درون‌نگری است؛ سفری است به تاريک‌ترين غارهای ذهن؛ مکاشفه‌ای طولانی و آرام.» ايزابل آلنده

راست می‌گه. ده سالی می‌شه که نوشتن رو دوست دارم. احتمالا خيلی‌هاتون می‌دونين که يکی دو سالی هست که مواقع بيکاری و اگر حوصله ياری کنه مشغول نوشتن يه داستان بلند (رمان) به فارسی هستم. بعضی وقتها يکی دو ماه فاصله می‌افته و بعضی وقتها توی يه روز دو سه ساعت به پاش می‌شينم. جالبه. جمله‌های قبلی رو می‌خونم و بعضی وقتها کاملا عوض‌شون می‌کنم يا اصلا يه پاراگراف رو برمی‌دارم و يا جابجا می‌کنم. جمله‌ای که دو هفته پيش نوشتم به نظرم خام مياد و عوضش می‌کنم ولی جمله‌ای که به نظرم می‌اومده می‌لنگه وقتی می‌خونم احساس می‌کنم توی اون موقعيت و فضا خيلی خوب جواب می‌ده. موقعيت‌ها يا جمله‌هايی که توی خيابون از غريبه‌ها و دوستها می‌شنوم و به نظرم جالب مياد سريع يادداشت می‌کنم و اگر دفتر يادداشتم همراهم باشه سريع به اونجا منتقلش می‌کنم (عسل، کيف رو کی بهم می‌رسونی؟). همينٓ‌طور موقعيت‌هايی که به نظرم جالب و به‌دردبخوره. البته کسی اگه اين يادداشت‌ها رو ورق بزنه چيزی دستگيرش نمی‌شه چون هم بدخطه هم اکثرشون صرفا سرنخی هستن به چيزی که بقيه‌ش توی ذهنمه.
*****
نمی‌دونم اين رو قبلا ديدين يا نه. جالبه. اگه گفتين من با کدوماش بيشتر حال کردم؟