۱. خب ظاهرا قضيه جنگ آمريکا و ايران جديه. جلد مجله تايم درباره نيروگاههای اتمی ايران تيتر زده بود و حرفهای رايس درباره ايران هم توی خبرهای صفحه اول ياهو اومده. اون مقاله نيويورکر هم که از جديت آمريکا برای اين جنگ ياد کرده بود بيشتر برای محک واکنش جهان به اين قضيه بود که ظاهرا دنيا هم با اين جنگ مخالفت صريحی نداره (حرفهای ظاهری شون رو نبايد جدی گرفت). بهرحال بوش که توی دوره قبلش دو تا جنگ داشته بعيده اين چهار سال رو بدون جنگ بگذرونه و با توجه به اينکه ليبی جا زد و عقب نشينی کرد، گزينه های ممکن ايران و کره شمالی هستن که با توجه به تسلطی که آمريکا روی کشورهای خاورميانه داره و با توجه به ساير مسايل احتمالا حمله به ايران محتمل‌تره. نمی‌خوام اينجا بگم موافق جنگ هستم يا مخالفش ولی چيزی که مسلمه اينه که مضرات اين جنگ از جنگ هشت ساله ايران و عراق خيلی کمتره.
۲. به سلامتی و ميمنت کارلی خانوم فهميد که پاشو جايی گذاشته که نبايد می ذاشته و بالاخره از از سمت مديريت اجرايی «اچ پی» استعفا داد. به هرحال اين لکه ننگ از دامن جامعه مردان پاک شد و من هم ديگه می‌تونم به هرکی پرسيد لپ تاپم چيه واقعيت رو بدون خجالت بگم. آخه جامعه نسوان رو چه به مديريت هيولت پکرد...
۳. از اونجايی که نيمه پر ليوان رو می‌بينم، از استقبالی که در مورد خريد کادو توی پست قبلی کردين اين نتيجه رو می‌گيرم که می‌خواين سورپريزم کنين.
۴. بازی ايران و بحرين که به اندازه فينال جام‌جهانی بزرگش کرده بودن به مزخرف‌ترين شکل ممکن برگزار شد. فريدون زندی هم به همون دليلی برای تيم ملی سرنوشت‌ساز نشد که هخا برای ايران. کلا شما ايرانيا قهرمان‌پرور هستين و همش دنبال يه منجی و اسطوره می‌گردين.