از اين به بعد تيتر دارم :D

آقا اين پست ۶۰۳ ام اين وبلاگه. می‌خواستم بعنوان پست ششصدم يه مطلب مثلا قشنگ و ادبی بنويسم حسش نبود بی‌خيال شدم گفتم بجاش بيام ظاهرسازی کنم (قالب صفحه و اينا). بعد يهويی ديدم آرشيوم تو اين قالب جديد رو شد. يه ذره از پستهای ۲۰۰۳ به اينور رو خوندم از خودم و خوانندگان اون موقع شرم کردم. خلاصه الان می‌خوام قايم‌شون کنم. ولی حالا واسه اينکه يادی از گذشته کرده باشم اولين پست اين وبلاگ رو اين پايين می‌نويسم. راستش خودم نمی‌فهمم منظورم از اين پرت و پلاها چی بوده. اگه کسی فهميد بهم بگه (شبيه انشاهای اين بچه دبيرستانی‌هاست که فرهنگ دهخدا قورت دادن). در ضمن لينک‌ها رو هم درست می‌کنم و در ضمن ۲ اينکه سيستم کامنت رو عوض کردم و الان هرچی کامنت دادين به عبارتی از بين رفته. بی‌زحمت همه کامنت‌هايی که تا حالا دادين دوباره بدين (شوخی بود اين).

وقتی چشمانم را به قصد خواب روی هم می‌گذارم ولی خواب همچون طفلی گريزپا از من فاصله می‌گيرد، وقتی عرق ريزان در حال انتظار به سر می برم، و خلاصه وقتی که افکار هجوم می آورند، سلولهای مغزم به نگهبانانی بی اراده تبديل می شوند که خائنانه دروازه شهر مغزم را به روی افکاری پريشان می گشايند و با آن همراه و همذات می شوند و چونان طفلی در آغوش مادر، آن را می پرورانند. افکار خام، پخته می شوند اما دريغ از راهی برای ابراز وجود. در گوشه‌ای از ذهن خاک می‌خورند تا بپوسند و بميرند.
نوشته بالا گريزی بود بر اينکه چرا می‌نويسم، يا به بيان روشن تر چرا وبلاگ می‌نويسم. باشد تا مقبول افتد.