نون والقلم

راستش وقتی اينجا رو بستم هيچوقت فکر نمی‌کردم که دوباره بيام بنويسم. قبل از بازگشايی، لازم می‌دونم توضيحی بدم. دليل اصلی که اينجا رو بستم هيچکدوم چيزايی که توی پست قبلی نوشته بودم نبود. در واقع اونا هم مکمل بودن ولی علت تامه چيز ديگه‌ای بود. به نظرم بايد اشاره‌ای بهش بکنم.
اون اوايل وبلاگ‌نويسی موج فراگيری بود که همه رو درگير خودش کرده بود و من هم سوارش شده بودم. ولی تو چند سال اخير کم‌کم احساس کردم وبلاگ داره يه شخصيت مجازی از من می‌سازه که ظاهرا با خود واقعی من متفاوت بود. خيلی‌ها که الان می‌شناسمشون اول خواننده وبلاگ من بودن و در اولين يا دومين ديدار متذکر می‌شدن «تو چقدر با وبلاگت فرق داری» يا امثال اين. مثل دکتر فرانکشتينی شده بودم که بيشتر از اينکه به فکر خودش باشه حواسش به مخلوقش بود، مخلوقی که با فيدبک‌هايی که می‌اومد تکامل پيدا می‌کرد و گهگاه در تضاد با خالق‌اش بود. احساس کردم نقابی روی صورتمه که از شخصيت پشت نقاب تصوير معجوجی ارايه می‌ده. يجورايی مشمول حال «هرکسی از ظن خود شد يار من/از درون من نجست اسرار من» شدم. تصميم گرفتم شريان اصلی اين موجود موهوم رو با از بين بردن اين وبلاگ قطع کنم. ولی مساله ديگه‌ای که هست اينه که نوشتن (از هر نوعش: داستان، نقد يا نوشته‌های ساده) واسه من تبديل به نوعی تخليه روحی (catharsis) شده و بعضی وقتها احساس می‌کردم به يه همچين جايی نياز دارم، جايی که نه وبلاگهای ديگه‌ام جواب می‌داد نه دفتر خاطرات خصوصی. جدای از اين، نوشتن ابزاريه برای ابراز وجود، برای بودن. بهرحال ظاهرا از نوشتن گريزی نيس و جز نوشتن گزيری.
خدا آدم رو آفريد، ميکلانژ تابلوی آفرينش رو و من هم اينجا رو. همه‌مون در حال آفرينش هستيم...