۱. اولا که به لطف ميثم و يوتيوب به سلاح چندرسانه‌ای مجهز شدم و کار آپديت کردنم راحت‌تر شده و لازم نيس زياد بنويسم و شما هم کم و بيش از شر نوشته‌های من در امان هستيد.
۲. کم‌کم داره سوالای مردم درباره زمان فارغ‌التحصيلی‌ام می‌ره روی اعصاب. شدم مثل زن حامله نزدیک زايمان که همه ازش می‌پرسن «کوچولو کِی مياد؟» منتها من شکمم هم جلو نيومده ولی مردم بيکارن می‌شينن حساب می‌کنن چند ساله اينجام و الان احتمالا بايد فارغ بشم.
۳. اگه آب داريد می‌خورين بذارينش زمين و اين ده دقيقه کليپ از فيلم «اسليپر» وودی آلن رو ببينيد. از دقيقه سه و چهار من روی زمين غش کرده بودم (کسی که صدای کامپيوتر توی اتاق عمل رو درمياره همونيه که توی فيلم ۲۰۰۱ صدای Hal رو درمياورد):

۴. سينماتک ونکوور می‌خواد ۲۳ دسامبر فيلم «ساتانتانگو» (Satantango) اثر «بلا تار» رو نشون بده. من خيلی دلم می‌خواست اين فيلم رو ببینم فقط مشکل اينه که فيلم ۴۵۰ دقيقه است (يعنی هفت ساعت و نيم) و سياه و سفيده و ماجراش هم توی يه داهات مجارستان اتفاق می‌افته. نمی‌دونم بينش آنتراکت هست يا نه ولی می‌دونم که تحمل فيلمش سخته. احتمالا آخر فيلم به اونايی که زنده موندن مدال سينما می‌دن. از دوستان ونکووری تقاضامندم با يه برانکارد حوالی ساعت ۹ شب شنبه ۲۳ دسامبر کنار سينماتک وايسن (فيلم ساعت ۱ ظهر شروع می‌شه). اين هم ده دقيقه شروع فيلم که دوربين ثابت فقط حرکت گاوها رو نشون می‌ده: