۱. خب حالا که من به بيماری افسردگی پس از سفر دچار شدم هوا هم سنگ تموم گذاشته و همينجوری داره شرشر می‌باره. خورشيد کجايی که يادت بخير. حالا خيلی از خودم خوب بودم چترم رو هم يجايی جا گذاشتم. دو ساعت پيش به يکی از دوستام زنگ زدم که بريم بيرون، همين الان بهش زنگ زدم که من به دلايل خيسی و مريضی و بی‌چتری و بارون شديد نمی‌تونم بيام. حالا احتمالا پيش خودش می‌گه اين پسره خله، اول زنگ زده بريم بيرون حالا زنگ زده نريم بيرون!
۲. دم هالووين که بود نشريه دانشگاه از دانشجوها سوال کرده بود توی زندگی از چی وحشت دارن. يکی گفته بود تاريکی، يکی ديگه گفته بود مار و يکی هم مثلا از غرق شدن و اينا. يه پسره هم گفته بود از اينکه از خواب بيدار شم ببينم يه مردی کنارم خوابيده!
۳. يک نکته‌ای که توی لندن نظرم رو جلب کرد تعداد به شدت زياد رستورانها و مراکز زنجيره‌ای بود. هروقت تصميم می‌گرفتم يه چیزی بخورم يه مک‌دانلد یا کی‌اف‌سی جلوی چشمم سبز می‌شد. برگرکينگ و استارباکس اينا هم که ريخته بود. اوضاع لباس‌فروشی‌ها هم همينطور بود. تعداد اسپيريت‌ها و گپ‌ها از محصولات داخلی انگليسی بيشتر بود. لباسهای تن مردم هم که همون چيزايی بود که اينجايی‌ها می‌پوشن (و در ايران ملت می‌پوشيدن). اين جهانی‌سازی هم داره واسه خودش معضلی می‌شه. کم‌کم سفر کردن و جاهای ديگه رو ديدن تبديل به يه کار بی‌معنی می‌شه.